Strona:PL Garlikowska - Misteryum.djvu/171

sprawę, poczęto się rozchodzić, rozkołysanym chodem nóg balansujących.
 Zostali we dwoje przy pozalewanym stole.
 — Idziemy na górę — wyrzekła.
 Adam, bardzo blady, stał przed nią z opuszczoną głową i przyciętemi ustami.
 Przeszli przez wązki, przesiąknięty sosami, korytarz restauracyjny i weszli na szerokie schody, Lilith szła przodem, trzymając się mocno poręczy.
 W pokoju było ciemno, usiedli obok siebie na kanapie.
 — Kocham cię — szepnęła.
 — Nie, nie... — zaprzeczał — to nie miłość, to zmysły, to szał.
 — Ach więc szał! — zawołała — wszystko jedno, ale cię kocham i nie pójdziesz odemnie, bo zginę, bo przepadnę!
 I nagle w rozkołowanym szampanem jej mózgu ukazało się z niebywałą przelotną jasnością wszystko to, co w niej było i co przemyślała. Zaczęła wyrzucać z siebie bezładne, a jednak nieubłaganie konsekwentne dowodzenia, argumenty, na jakie Adam nie potrafił nic przeciwstawić, powtarzał więc tylko z uporem manjaka
 — To szał, to szał!