Strona:PL Garlikowska - Misteryum.djvu/174

 — Lila, gdzie jesteś?
 Zdziwiony milczeniem, wołał strwożonym głosem:
 — Czy tu niema nikogo?
 I znowu wołanie to pozostało bez odpowiedzi, a głos rozlegał się w ciszy pokoju przestraszająco.
 Rozpoczął poszukiwania, przyczem zawadził o rozrzucone po podłodze suknie, niespokojny zapalił szybko świecę i dopiero teraz dostrzegł Lilith i jej nieruchome, utkwione w siebie, pałające oczy.
 Chwilę patrzył na nią w zdumieniu, potem podszedł i głosem przenikliwym, jaki po raz pierwszy słyszała u niego, spytał:
 — Czemu się położyłaś?
 Nie umiała znaleźć na to odpowiedzi, choć posądzenie, jakie mogło zrodzić się w nim, iż przygotowała się, policzkowało ją.
 Stał przed nią, jak sędzia, i wpatrywał się długo w jej drżącą, rozgorzałą twarz, potem, sięgnąwszy do kieszeni, począł wyjmować prześliczne czerwone jabłka i układać je na stole.
 — Po co? — spytała, uderzona wido-