Strona:PL Garlikowska - Misteryum.djvu/183

nany o swej winie, iż nie chce ratunku i wyczekuje tylko na karę.
 — To zabawne — zawołała szydersko — w legendzie przynajmniej Bóg wypędził Adama z raju, a w rzeczywistości... ty... ty sam dobrowolnie wypędzasz się!...
 Mówiąc to, patrzyła nań bezlitośnie, cięła spojrzeniem, jak chłostą, jego umęczoną, a mimo to śliczną twarz.
 — Tak... tak... — przywtórzył zgasłym głosem — ja sam, bo inaczej być nie może.
 — To szaleństwo, zastanów się — wyrzekła łagodniej.
 — Ja wiedziałem, że to nie może się stać — powtarzał swoje — ale przy tobie coś się ze mną robi, zapominam o wszystkiem.
 — I to ci powinno wystarczyć, to ci powinno wyjaśnić. Ale właściwie, nad czem tu rozmyślać? wszak się już stało, a nieodwołalną jest rzecz, która się stanie.
 — Ale nie może się powtórzyć — powiedział — powtórzenie to nowa zbrodnia.
 — Co... co?... jakto?... czy nie widzisz, do czego cię doprowadza twoje fałszywe rozumowanie? Ada, pomyśl, wszak to księżowska etyka, w ten sposób spy-