Strona:PL Garlikowska - Misteryum.djvu/191

ze swojem zmartwieniem i mieć będziesz dosyć czasu na rozmyślania, gdy mnie nie będzie, teraz śmiej się ze mną!
 Ubrała się w swą czarną przejrzystą suknię, w której tak mu się podobała, poczem poszli na obiad i znowu przez cały dzień nie rozstawali się z sobą.
 Była już jedenasta wieczorem, gdy ją odprowadził do bramy i chciał pożegnać.
 — Chodź na górę — prosiła.
 — Ale tylko na chwilę — zastrzegł.
 Uśmiechnęła się, przytakując mu głową.
 — Wszak to ostatni nasz wieczór — powiedziała, gdy już się znaleźli w pokoju — jutro o tej porze będę już odjeżdżała, czy ci nie żal? — pytała.
 — Żal — wyrzekł cicho, patrząc na nią smutno.
 Zaczęła go całować po swojemu, gwałtownie, gorączkowo, do nieprzytomności.
 — Już pójdę, puść — szeptał — jestem tak bardzo zmęczony.
 — Zostań — prosiła.
 — Nie, nie — protestował słabnącym głosem.
 Domniemane przestępstwo tkwiło w nim tak mocno, że tym razem postano-