Strona:PL Garlikowska - Misteryum.djvu/196

wzrok ponownie na leżące na podłodze narcyzy i pomyślał, że taki sam los spotka i te blado różowe — pójdą do śmieci.
 Robiło mu się coraz przykrzej — wprost boleśnie. Milczenie Lilith zaczęło ciężyć mu strasznie, wprost dławiło go, zatem, aby je przerwać, odezwał się:
 — Dziś mróz, trzeba włożyć futro.
 Popatrzyła nań i, jakby odgadując jego myśli, wyrzekła:
 — Narcyzy były związane złotą nitką, więc ją z sobą zabrałam.
 — I te także mają taką nitkę — powiedział smutnym głosem.
 Popatrzyli sobie głęboko w oczy.
 — Spieszyłem się — wyrzekł — myślałem, że cię zastanę jeszcze nieubraną.
 Zbliżyła się do niego i uśmiechnęła po swojemu.
 Adam nie spuszczał z niej oczu, stała się znowu ową wabną, kuszącą Lilith, tak przezeń pożądaną.
 Wyciągnęła ku niemu ręce i przyciszonym głosem powiedziała:
 — Pożegnajmy się.
 Adamowi powieki rozpoczęły drżeć boleśnie nad rozświetlonemi, lazurowemi, marzycielskiemi oczami.