Strona:PL Garlikowska - Misteryum.djvu/225

dał jej się nagle pospolitą awanturą, miałaby to jeszcze wszystko opowiadać!
 — Przyszedłem tak rano — ozwał się łagodniej — ponieważ w liście było, abym przyszedł natychmiast, powróciłem jednak późno w nocy, więc nie wiedziałem, czy można, czy wypada...
 Ziewnęła przeciągle.
 — Podobno nigdzie nie wyjeżdżałeś — wyrzekła obojętnie — to bardzo mądrze z twojej strony — dodała natychmiast.
 — Jakto? — zawołał — czy przypuszczasz, iż ukrywałem się?
 — Nie uważałabym tego za przestępstwo — odparła i ziewnęła po raz drugi.
 — Właśnie żałuję, iż nie widzieliśmy się z nim, nareszcie skończyłoby się, w takiej męce żyć niepodobna.
 — A cóż ty powiedziałbyś jemu?
 Spojrzał na nią swemi jasnemi, dziś dziwnie zamglonemi udręczeniem oczami i wyrzekł z prostotą:
 — Prawdę.
 Słowo to padło na Lilith ukropem, odczuła je, jak znieważający policzek; oto okazało się, iż ona z całą swą zuchwalczą dumą, lekceważąca dotychczas kłamstwo, była nie mniej naiwną od Adama.