Strona:PL Garlikowska - Misteryum.djvu/227

z rzutami obłąkańczej namiętności, czyż iść mogły z niemi w porównanie niepokoje Adama? Zresztą mógł być spokojny, ona czuwała nad całością jego prześlicznej głowy i, póki żyła, nie mógł mu spaść z niej ani jeden włos.
 — Prawdę — powtórzyła — wiedziałam o tem — dodała szyderczo — całe szczęście, że do tego nie doszło, jesteś dzieciak, dzieciak!
 — A czyż to ja narobiłem tego wszystkiego — zawołał w najwyższem podrażnieniu — czyż nie przez ciebie stałem się podłym?
 — Tak — przyświadczyła — ja to uczyniłam, więc i cóż stąd?
 Mówiąc to, patrzyła nań z politowaniem i jednocześnie myślała: że też tak bardzo można się omylić!
 — W liście obiecywałaś mi opowiedzieć, jak się to stało? — odezwał się.
 — Nie teraz — odparła — nie teraz, jestem nieubrana, przyjdź później, ależ naturalnie, opowiem ci.
 — Ach, wiem, teraz wiem, czem byłem dla ciebie — zawołał z goryczą — byłem kamieniem, o który się miało rozwalić twoje małżeństwo, do tego byłem ci potrzebny!