Strona:PL Garlikowska - Misteryum.djvu/235

 Gdy nareszcie urzeczywistniła swe pragnienie i znalazła się w tak dobrze znanem sobie mieście i hotelu, zastanawiała się, czy nie lepiej byłoby zaniechać widzenia i natychmiast powrócić do domu.
 Nawykła jednak do przeprowadzania swych postanowień, została, ale już bez pierwotnego zapału.
 Nazajutrz dopiero poszła do Adama. Gdy zadzwoniła, sam jej otworzył. Wrażenie było piorunujące — oniemiały patrzył znieruchomiałemi oczami w jej uśmiechnioną twarz.
 — Gdzie jest pański pokój? — pytała — proszę mnie tam zaprowadzić.
 Adam jednak, oparłszy się o ścianę przedpokoju, stał zbladły, nie mogąc się poruszyć, wyglądał, jakgdyby miał omdleć, ruchem ociężałym rąk osłabłych wyjął z kieszeni chustkę i obcierał spotniałe nagle czoło, nie wiedząc, co właściwie się dzieje.
 — Nie spodziewał się pan zobaczyć mnie, co? — pytała z doskonale udaną swobodą.
 Weszła do pokoju z niedbałą pewnością, Adam ciężkim chodem przytłoczonego powlókł się za nią, następnie drżącemi