Strona:PL Garlikowska - Misteryum.djvu/237

 — Otom ja uczyniła go tak pięknym!
 Rozradowała się tembardziej i patrzyła nań swemi płonącemi oczami, nanowo wabna i kusząca.
 Twarz Adama pod tem spojrzeniem zpurpurowiała i zaraz stała się jeszcze bledszą, staczał znowu walkę z sobą, widziała to i nie żałowała go, przeciwnie, pragnęła jaknajbardziej umęczyć. Sprawiał na niej wrażenie rzadkiego motyla na szpilce... trzepotał cudnemi skrzydłami w powietrzu... boleśnie trzepotał i nadaremnie!
 Bardzo długie milczenie było pomiędzy nimi, aż nareszcie Adam, nie patrząc na Lilith, szepnął zdławionym głosem:
 — Po co było przyjeżdżać?
 Przyglądała mu się badawczo, ciekawie i bezlitośnie, zupełnie, jak trzepocącemu się na szpilce motylowi.
 I najniespodziewaniej podkradł się do niej i uchwycił z całą siłą wielki żal... zapragnęła znienacka uchwycić oburącz tę cudną głowę i wtulić ją sobie pomiędzy piersi, jak dawniej... a potem szeptać mu w ucho:
 — Co komu przyjdzie z twojej męki, szaleńcze!!!
 Chęci tej jednak nie zdradziła naj-