Strona:PL Garlikowska - Misteryum.djvu/238

mniejszym nawet ruchem i patrzyła dalej z szyderskim uśmiechem.
 — Chciałabym — wyrzekła dobrodusznie — abyśmy się widywali.
 Podniósł na nią wylękłe spojrzenie.
 — Jak przyjaciele... — dodała — wszak teraz możemy już być przyjaciółmi.
 — Nie... nie... ja nie mogę — zawołał.
 Opuścił głowę i zgnębiony patrzył na koniuszek lakierowanego bucika Lilith, który się wysuwał z pod lekkiej czarnej falbany u sukni.
 — Wszystko tak mam w pamięci... — wyrzekł ciszej — może kiedyś... ale nie teraz... a narzeczona moja... — nie dokończył.
 Lilith rozśmiała się głośno, bez ceremonji.
 — Więc ani kochankiem, ani przyjacielem — mówiła wśród śmiechu, rozbawiona.
 — Ach, gdybym mógł to wszystko cofnąć, co się stało, przeklinam moment mego wyjazdu tam, gdzie spotkaliśmy się.
 — Ależ to melodramatycznie, pocóż tak? — rzuciła z niechęcią.
 — Wiem, wydaję się śmiesznym, ale przedtem było mi dobrze, a potem ten