Strona:PL Garlikowska - Misteryum.djvu/255

 Otworzyła drzwi, które zaskrzypiały, jak cmętarne bramy.
 Następny pokój był ciemny i wyglądał, jak otwarty grób.
 Adam nie poruszał się z miejsca, patrzył zmatowiałemi oczami, które przypominały teraz dogasające błękitne ognie.
 Lilith zaśmiała się resztką dźwięków, które przypadły ku niemu przyczajone i złowieszcze.
 — Czemuż się mnie pan boi, cóż mogę panu zrobić? — wyrzekła — wszak widzimy się po raz ostatni, skoro ja to mówię bezwarunkowo ostatni — dodała mocno, stanowczo, bezwzględnie.
 — Wiem — szepnął Adam smutno — wiem — powtórzył.
 — Chciałam — mówiła — aby się pan ze mną pożegnał, jak przyjaciel, a pan?
 Adam zbliżył się, ujął obydwoma dłońmi jej ostygłą rękę. Oczy jego patrzyły na nią błagalnie, jakby upraszając o wyrozumienie i przebaczenie.
 — To też ja — rzekł umęczonym głosem — pożegnam się z panią, jak z bardzo drogim przyjacielem.
 Nie spuszczając przeczystych źrenic z twarzy Lilith, niósł jej rękę do swych