Strona:PL Garlikowska - Misteryum.djvu/256

soczystych, ślicznych, młodych ust i pochylał swą bajeczną, jasną, nieprawdopodobnie cudną głowę coraz niżej.
 Raptem Lilith szarpnęła się i wyrwała rękę z jego rozgorączkowanych dłoni.
 — Nie, nie, nie chcę, tak, nie chcę — zawołała.
 I patrzyła nań nieprzyjaźnie, wrogo.
 W tej chwili weszła Woltowa, rozpytując, co się stało.
 Lilith wzruszyła ramionami niechętnie, zaraz jednak uśmiechnęła się swym zwykłym uśmiechem, odpowiadając żartobliwie:
 — Właśnie, że się nic nie stało, kochana pani.
 Adam przyciął usta i patrzył na nią w pognębionem milczeniu, nie umiał nawiązać rozmowy z Woltową, ona zaraz też wyszła.
 Lilith poczęła się ubierać.
 — Proszę mi zapiąć bluzkę — powiedziała najnaturalniej w świecie.
 Bluzka była lekka, przejrzysta, jak przędza, zapinała się ztyłu i miała mnóstwo drobniutkich guzików, zabrało też to dużo czasu.
 Adam mimowoli musiał się dotykać swymi drżącymi palcami miodowego ciała