Strona:PL Gautier - Romans mumji.pdf/183

nicznym wyrazem spoglądał na to osobliwe i potworne zgromadzenie. Umarł, ale był żywy, jak to często zdarza się w sennem widziadle, i mówił córce: „Wybadaj ich i zapytaj, czy są bogami“.
 A Tahoser chodziła od jednego do drugiego, zadając każdemu pytanie, a wszyscy odpowiadali: „Jesteśmy tylko liczbami, prawami, siłami, właściwościami Boga; ale nikt z nas nie jest Bogiem prawdziwym.“
 A w progu świątyni ukazał się Poeri i, biorąc Tahoser za rękę, prowadził ją do światła takiego olśniewającego, że słońce wydałoby się przy niem czarne, a śród światła iskrzyły się w trójkącie wyrazy nieznane.
 Wszelako wóz Faraona pędził po przez przeszkody, na wąskich drogach osie ocierały się o ściany chat.
 — Powstrzymaj pęd koni, — rzekła Tamara do Faraona; — turkot kół w tej samotności i ciszy mógłby obudzić i ostrzedz Tahoser i wymknęłaby ci się powtórnie.
 Faraon, uznawszy słuszność tej rady, zwolnił, mimo swej niecierpliwości, szalony bieg rumaków.
 — To tutaj, — odezwała się Tamara, — zostawiłam drzwi otwarte. Wejdź, a ja pilnować będę koni.
 Król zeszedł z wozu i, schylając głowę, wszedł do chaty.
 Lampa paliła się jeszcze i rzucała dogasające światło na śpiące dziewczęta.