Tahoser daremnie czekała na Faraona i panowała nad Egiptem, poczem wkrótce umarła. Złożono ją we wspaniałym grobowcu, przygotowanym dla króla, którego zwłok nie zdołano odnaleźć, a jego dzieje, spisane na papyrusie, ozdobione czerwonemi nagłówkami rozdziałów, przez Kakevu, pisarza podwójnej komnaty światła i strażnika ksiąg, umieszczone zostały obok niej, pod zwojem bandaży.
Kogo opłakiwała, Faraona czy Poeriego? Pisarz Kakevu nic o tem nie mówi, doktór Rumphius zaś, który przetłómaczył hieroglify pisarza egipskiego, nie odważył się rozstrzygnąć tej sprawy. Co zaś do lorda Evandale‘a, ten nigdy nie chciał się ożenić, jakkolwiek jest ostatnim swego rodu. Młode misses nie umiały sobie wytłómaczyć jego obojętności dla płci pięknej; ale, prawdę mówiąc, czyżby mogły sobie wyobrazić, że lord Evandale jest retrospektywnie rozkochany w Tahoser, córze wielkiego kapłana Petamunofa, zmarłej trzy tysiące pięćset lat temu?
Istnieją wszakże szaleństwa angielskie mniej uzasadnione niż to właśnie.
