Strona:PL Giovanni Boccaccio - Dekameron.djvu/636

 — Prawda, moja duszo najsłodsza, ale daj mi się w usta pocałować.
 — Tak ci się spieszy? — spytała z tkliwym uśmiechem Nicolassa — pozwól mi się pierwej na siebie napatrzyć, pozwól, niech oczy widokiem twego drogiego oblicza nasycę.
 Tymczasem Bruno i Buffalmacco znaleźli się obok Filippa w kryjówce, skąd wszystko widzieć i słyszeć mogli.
 Gdy wreszcie Calandrino miał już Nicolassę pocałować, zjawili się na dziedzińcu pani Tessa i Nello. Ów, spojrzawszy ku stodole, rzekł:
 — Przysiągłbym na Boga, że znajdziemy ich teraz razem. I podążył ku stodole, a gdy u drzwi stanęli, pani Tessa, nie panując już nad sobą dłużej, pchnęła je tak mocno, że z zawias wypadły, poczem wpadła do środka i ujrzała Calandrina z piękną amazonką na sobie. Nicolassa, spostrzegłszy panią Tessę, zerwała się i ile tchu w piersiach do kryjówki Filippa umknęła. Aliści Calandrinowi nie udało się tak gładko wywinąć, nim bowiem się poruszyć zdążył, już jego żona była przy nim. Rzuciwszy się nań, najpierw mu pazurami twarz rozorała, a potem schwyciła go za włosy i czochrać go potężnie zaczęła, krzycząc:
 — Ty stary, niedołężny psie — także to sobie ze mną poczynasz? Niech będzie przeklęta miłość, którą dla ciebie, łotrze, żywiłam. Zali nie dosyć masz do czynienia w domu, że się gdzieindziej za miłostkami uganiasz? A to mi miłośnik naschwał! Czy nie znasz siebie, nędzniku? Nie znasz siebie, niedołęgo? Przecie, gdyby cię ktoś wziął pod prasę, ani kropelki soku z całego ciebieby nie wycisnął. Na Boga! Na ten raz nie przeze mnie zajdziesz w ciążę, ale przez tę hultajkę, którą niechaj Bóg ciężko pokarze! Musi to być niezłe ladaco, skoro takiego klejnotu, jak ty, zapragnęła.
 Calandrino, ujrzawszy swoją żonę, nie wiedział, czy żyw jest czyli też umarły i dlatego też najmniejszego oporu nie stawiał. Podrapany, z rozczochranemi włosami, wstał wreszcie, okrył się płaszczem i jął prosić pokornie żonę, aby nie krzyczała tak głośno, jeżeli nie chce go widzieć w tej chwili posiekanego na ćwierci, białogłowa bowiem, która przed nią uciekła, była żoną samego pana tych włości.
 — A mnie co tam do tego! — zawołała pani Teresa. — Niechże ją wraz z tobą jasny piorun strzeli!