uważano ją za zmartwychwstałą, tak iż dla całej Bolonji przedmiotem podziwu była. Pan Gentile żył długo w ścisłej przyjaźni z Niccolucciem, z jego krewniakami i z krewnymi swojej żony.
Cóż powiecie teraz na to, szlachetne przyjaciółki moje? Zaliż mniemacie, że króla, darowującego berło i koronę, opata, który złoczyńcę z papieżem godzi, lub wreszcie starca, nadstawiającego szyję pod nóż wroga, można porównać z panem Gentile, jeżeli o szlachetność i wspaniałomyślność chodzi? Młody kochanek, aczkolwiek czuł, że ma pełne prawo do białogłowy, którą inni porzucili, nie tylko w uczciwy sposób namiętność swoją pohamował, ale mając już w rękach to, czego od tylu lat daremnie pragnął, odrzekł się od swego szczęścia i ukochaną kobietę innemu oddał.
Wierę, rycerz Gentile wielkodusznością swoją zaćmił wielkoduszność tych wszystkich, o których dotychczas słyszeliśmy.
Strona:PL Giovanni Boccaccio - Dekameron.djvu/691
Ta strona została przepisana.
