Strona:PL Giovanni Verga - Rycerskość wieśniacza.djvu/6

wyżej i wyżej, przysłaniają nieprzenikliwym całunem promienną tarczę słońca, w ponure zwoje tulą błękit nieba, sięgają po zenit, i staczają się znów ku dołowi, i czynią nad ziemią kopułę ponurą i ciemną, świecącą się bronzowym odbłyskiem.
 Wiatr rośnie i wzmaga się.
 Huk grzmotu odzywa się w dali.
 Widać zygzaki piorunów przecinające przestrzeń.
 Gromy coraz potężniej wstrząsają powietrzem; błyskawice stają się oślepiające; ulewa szumi, spadając nieprzerwaną strugą; grad tłucze dojrzałe, ciężkie kłosy zbóż, — zbija kwiaty, — zdziera liście z drzew, unoszone wichrem w szalony taniec.
 Pioruny biją.
 Burza niesie pożary, zniszczenie, klęskę.
 Wreszcie rozwścieczone żywioły wyładowały swą siłę.
 Przychodzi i na nie omdlenie i wyczerpanie.
 Coraz słabszy i dalszy huk grzmotów; coraz bledsze światło błyskawic; coraz