— Gwiazdo wieczorna, jakże cudnie błyszczysz na Zachodzie, wynurzając promienną głowę z chmur i tocząc się zwolna ku dalekim wzgórzom![1]. Czegóż upatrujesz na pustoci? Ucichły wichry rozpętane, a z dali dolata szmer siklawy, toczącej falę wód po ostrych zboczach skał. Owady z brzękiem unoszą się ponad polami. Za czemże patrzysz o promienista? Ale ty uśmiechasz się i idziesz, radośnie otaczają Cię fale i kąpią twe rozkoszne włosy[2]. Bądź błogosławione światło pokoju, błyszcz promieniu duszy Osjana![3].
Jawi mi się[4] moc ogromna. Widzę pomarłych druhów moich, gromadzą się na Lorze[5], jako to czynić nawykli za dni, które przeminęły. Nadciąga Fingal[6], podobny przepojonemu wodą słupowi mgły. Wokół niego bohaterzy o... Patrz, idą też bardowie pieśni[7]: siwy Ulin, wspaniały Ryno, czarowny pieśniarz Alpin i żałosna, cicha Minona[8]. O, jakże zmieniliście się przyjaciele, od onych szczęsnych dni na Selmie[9] spędzanych, kiedy to współzawodniczyliśmy ze sobą o berło pieśni! Jak powiew wiosenny
- ↑ Wezwanie gwiazdy wieczornej.
- ↑ Gwiazda wieczorna odbija się w wodzie.
- ↑ Osjan, syn Fingala, król Selmy.
- ↑ Następuje przedstawienie wizji.
- ↑ Lora, strumień w Morwenie, w okolicy Selmy (w północnej Szkocji).
- ↑ Fingal, ojciec Osjana, bohater narodowy podań galickich, żył w III. w. przed Chrystusem. Jest on głównym bohaterem pieśni Osjana, występuje, jako król Kaledończyków na wschodnio północnem wybrzeżu Szkocji.
- ↑ Bardowie, śpiewacy, a zarazem kapłani Celtów, śpiewali pieśni, przygrywając do nich na instrumencie, podobnym do harfy. Po zdobyciu Galji przez Rzymian zachowali się tylko w Islandji, Walji i Szkocji. Bardowie tworzyli rodzaj zakonu, podzielonego na kilka stopni, podobnie, jak niemieccy »meistersänger«. W czasie wojny postępowali przed wojskiem, zachęcając je pieśniami do bitwy. W Szkocji zachowali się aż do XVIII wieku.
- ↑ Minona, siostra Morara, córka Tormana, śpiewa przed królem pieśni nieszczęśliwej Koimy, płaczącej po stracie Salgara.
- ↑ Selma, siedziba królów Morwenu.
