Strona:PL Goethe - Cierpienia młodego Wertera.djvu/176

krasie, oko jego będzie mnie szukać po dalekiej pustoci i nie znajdzie^[1]...

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

 Słowa te zwaliły się brzemieniem na nieszczęsnego Wertera^[2]. Rzucił się przed Lotą na kolana zrozpaczony, pochwycił jej dłonie, przycisnął do oczu, do czoła, a przez duszę jej przemknęło przeczucie strasznego postanowienia, z jakiem się nosił. Utraciła władanie sobą, dłoń jego przycisnęła do piersi, pochyliła się ku niemu boleśnie i policzki ich zetknęły się ze sobą. Świat znikł im z przed oczu. Otoczył ją ramieniem, przycisnął do siebie i okrywał drżące, szepcące coś usta namiętnemi pocałunkami. — Werterze! — powiedziała zdławionym głosem, odwracając się od niego. — Werterze! — Słabym ruchem odsuwała go od swej piersi. — Werterze! — zawołała silniej, przychodząc do siebie. Nie mógł się jej oprzeć, wypuścił ją z uścisków i padł jej u nóg, obejmując stopy. Zerwała się zmieszana, drżąca i zawołała napoły gniewnie, napoły miłośnie: — To raz ostatni... Werterze! Nie zobaczysz mnie nigdy! — Objęła nieszczęsnego spojrzeniem niewysłowionej miłości, wybiegła do sąsiedniego pokoju i zamknęła drzwi za sobą.

1. Jest to początek pieśni Berrathon z Ossjana. W tłumaczeniu Brodzińskiego ustęp ten brzmi:
   

   »Czemu mię wiatry budzicie?
   Krótko posłuży mi życie.
   Już mię niebo deszczem rosi,
   Niedługo wiatry nad zdrojem
   Polecicie z liściem mojem,
   A wędrowiec gdy usiędzie,
   Rzuci okiem po tej skale,
   Lecz daremnie patrzeć wszędzie.
   Kwiatka wcale
   Już nie będzie«.

    (Pisma Kazimierza Brodzińskiego, tom I. W Warszawie, 1821, str. 93).

2. Słowa te oddziałały głęboko na Wertera, ponieważ odpowiadały jego zamysłom zamobójczym.