Berengar maiąc przy sobie Henryka,
Z Karłem cesarzem ciągnął do Pawiey;
Za pierwszego go miano naieźnika,
Gdy w woysku służył francuskiey liliey.
Przeciw wnukowi cesarz słał Ludwika,
Który od niego zbity, do Francyey
Beł posłań y tam do więzienia wzięty.
Tamże beł z syny Otton samopięty.
Po niem Almeryk tuż beł wydrożony,
Który ferarskiem margrabią zostawał,
A z nabożną beł twarzą wyrażony,
Iako kościoły bogate nadawał.
Wtóry Akcyus tamże beł włożony,
Co z Berengarem w woynie nie ustawał.
Y po odmiennem szczęściu [zacne plemię!]
Zwyciężywszy go, rządził włoską ziemię.
Ano y Olbrycht do Niemiec wezwany,
Sławny — na służbę cesarską — przyięciem,
Którego Otton, kiedy pobił Dany,
Wielkiem posagiem kupił sobie zięciem.
Ano y Ugon, co skrócił Rzymian y Pod niemi zamku obronnego wzięciem.
Który margrabią włoskiey ziemie został
Y Tuszkany zaś prętko potem dostał.
