Strona:PL Gonczarow - Obłomow T1-2.djvu/116

 Z sąsiedniego budującego się jeszcze domu, dolatywał stuk toporów, krzyk robotników.
 — Ach! — smutnie westchnął Ilja Iljicz. — Co za życie! Co za obrzydliwość ten wrzask stolicy. Kiedyż przyjdzie to rajskie, pożądane życie śród pól swoich, śród gajów? Co za rozkosz siedzieć teraz pod drzewem, przez gałęzie spoglądać na słoneczko i liczyć ptaszki ćwierkające na gałązkach. Tu ci na trawie rozłożą obiad, śniadanie przyniesie ci jakaś służąca z obfitemi rumieńcami, z gołemi, okrągłemi, utuczonemi ramionami, z ogorzałą od słońca szyją. W ziemię niby szelma patrzy i uśmiecha się... Kiedyż to będzie?
 — A plan, a starosta, a mieszkanie? — przypomniało mu się nagle.
 — Tak, tak! — pośpiesznie przemówił Ilja Iljicz. — Zaraz! Natychmiast!
 Obłomow podniósł się szybko i usiadł, potem nogi opuścił na podłogę, trafił odrazu w swoje pantofle i siedział chwilkę w tej pozycji, następnie powstał i stał parę minut zamyślony.
 — Zachar! Zachar! — krzyknął głośno, spoglądając na stół i na kałamarz.
 — Cóż tam jeszcze? — słychać było, równocześnie ze skokiem z leżanki.
 — Że też jeszcze nogi mnie noszą! — dorzucił chrypliwym głosem Zachar.
 — Zachar! — powtórzył Ilja Iljicz zamyślony, nie przestając patrzeć na stół.
 — Ot, co bracie... — mówił patrząc na kałamarz...
 Nie dokończył frazesu i znowu się zamyślił.
 Począł wyciągać ręce do góry, kolana wyprężać i ziewać...
 — Tam gdzieś pozostał jeszcze ser — począł