Strona:PL Gonczarow - Obłomow T1-2.djvu/117

mówić powoli, wyciągając się — tak, ser... przynieś madery... do obiadu jeszcze daleko... przekąszą coś...
 — Jaki ser został? — zapytał Zachar. Nic nie zostało.
 — Jakto nie zostało? — przerwał Ilja Iljicz. — Przecież pamiętam doskonale... Taki jeszcze kawałek pozostał...
 — Nie, nie! Żaden kawałek nie został! — twierdził Zachar.
 — Był! — krzyczał Ilja Iljicz.
 — Nie było! — odpowiedział Zachar.
 — Więc pójdź i kup!
 — Proszę o pieniądze.
 — Tam leżą drobne... weź...
 — Ależ tu tylko rubel i czterdzieści kopiejek, a trzeba rubel sześćdziesiąt.
 — Przecież tam jeszcze miedziaki leżały.
 — Nie widziałem — odpowiedział Zachar, przestępując z nogi na nogę. — Srebrne pieniądze były, więc są, a miedziaków nie było, nie widziałem.
 — Były... wczoraj chłopak sam mnie resztę oddał.
 — Przy mnie przecież dawał — odpowiedział Zachar. — Widziałem, że drobne były, ale miedziaków nie widziałem.
 — Chyba Tarantjew wziął... — pomyślał trochę niepewny Obłomow. Ale nie, tenby wszystko wziął.
 — Więc cóż tam jest jeszcze?
 — Nic niema. Może co wczorajszej szynki zostało u Anisi? — rzekł Zachar.
 — Czy przynieść?
 — Przynieś, co jest. Ale jak to może być, aby nie było?
 — Nie było — rzekł stanowczo Zachar i wyszedł.