Strona:PL Gonczarow - Obłomow T1-2.djvu/19

 — Tu... tu... wszystko zamieciono, uporządkowano, jak na wesele, czegoż więcej trzeba?
 — A to co? A to co? — przerwał mu Ilja Iljicz, wskazując na ściany i na sufit — a to? a to?
 Wskazywał na ręcznik, który od wczorajszego rana leżał nietknięty, na talerz, leżący na stole z kawałkiem chleba.
 — No, to przecież mogę zabrać — rzekł z pewną wyrozumiałością Zachar, biorąc talerz.
 — Tylko to? A kurz na ścianach? A pajęczyna? — mówił Obłomow, wskazując jedno i drugie.
 — To przecież ja przed Wielkanocą obmiatam... Wtenczas obrazy czyszczę, pajęczynę zdejmuję...
 — A książek i obrazów nie trzeba okurzać?
 — Książki i obrazy przed Bożem Narodzeniem. Wtenczas my z Anisią wszystko oczyścimy. A teraz kiedy to robić? Pan zawsze siedzi w domu.
 — Chodzę przecież czasem do teatru... czasem z wizytą... Wtenczas...
 — Jakież porządki można robić w nocy!
 Obłomow z wyrzutem spojrzał na Zachara, pokiwał głową i westchnął. Zachar obojętnie spojrzał przez okno i także westchnął. Pan widocznie myślał: „ty jesteś jeszcze większy Obłomow, niż ja“. A Zachar: „kłamiesz, ty tylko majster do gadania, a kurze i pajęczyny tobie najmniej w głowie“.
 — Czy ty rozumiesz — mówił Ilja Iljicz, — że od kurzu mole się mnożą. — Czasem i pluskwę widuję na ścianie!
 — U mnie i pchły są! — obojętnie zauważył Zachar.
 — Czyż to dobrze? To obrzydliwość! — rzekł Obłomow.
 Zachar zaśmiał się na całą szerokość gęby, tak