Strona:PL Gonczarow - Obłomow T1-2.djvu/222

jednem okiem spojrzał na Zachara, jakby sparaliżowany.
 — Kto tu? — zapytał skrzypiącym głosem.
 — To ja... Proszę wstawać!
 — Idź precz! — mruknął Ilja Iljicz i znowu zapadł w ciężki sen.
 Zamiast chrapania, dało się słyszeć świstanie przez nos. Zachar pociągnął go za połę.
 — Czego chcesz? — groźnie zapytał Obłomow, otworzywszy nagle oczy.
 — Pan kazał się zbudzić!
 — Wiem, wiem. Spełniłeś mój rozkaz, a teraz ruszaj precz. Reszta do mnie należy.
 — Nie pójdę — mówił Zachar, pociągając go znowu za rękaw.
 — Nie ruszaj mnie... — łagodnie przemówił Ilja Iljicz i, wetknąwszy głowę w poduszkę, znowu począł chrapać.
 — Nie można Ilja Ilicz — mówił Zachar, — jabym rad, ale nie można!
 I poruszył Obłomowa.
 — Zmiłuj się, daj mi spokój, nie przeszkadzaj — prosił Obłomow, otwierając oczy.
 — Tak, nie przeszkadzaj, a potem będzie się pan gniewał, żem nie rozbudził.
 — Ach, Boże mój! Co to za człowiek! — mówił Obłomow. — Pozwól mi choć minutkę jeszcze spać... co to jedna minuta? Ja przecież sam wiem...
 Ilja Iljicz nagle zamilkł i zasnął.
 — Umiesz tylko spać! — mówił Zachar, przekonany, że barin nie słyszy.
 — Widzisz go — leży jak kół osinowy! I poco się urodziłeś? Wstawaj! — mówię ci! — zahuczał Zachar.