Strona:PL Gonczarow - Obłomow T1-2.djvu/263

na obiad... Jakże z trzystu duszami wykarmić ten cały pensjonat?
 — Dobrze. A gdyby ci ktoś podarował jeszcze trzysta tysięcy, co byś zrobił? — zapytał Sztolc z wielkiem zainteresowaniem.
 — Zaraz do banku! — odpowiedział Obłomow — i żyłbym z procentów.
 — Tam płacą mały procent. Dlaczegóż nie przystąpić do jakiej spółki — naprzykład naszej?
 — Nie, Andrzeju, mnie nie okpisz.
 — Zatem, i mniebyś nie wierzył?
 — Za nic. Nie o ciebie tu chodzi... Wszystko się stać może. Jeżeli spółka zbankrutuje, zostałbym bez grosza. Inna rzecz bank...
 — Dobrze. Ale cóżbyś ty robił?
 — Pojechałbym do nowego, dobrze urządzonego domu. W sąsiedztwie mieszkaliby dobrzy sąsiedzi, ty, naprzykład... Ale gdzież tam! Ty nie usiedzisz na jednem miejscu...
 — A czy tybyś zawsze siedział? Nigdziebyś nie jeździł?
 — Za nic!
 — Pocóż ludzie budują koleje, jeśli ma być ideałem człowieka siedzieć na jednem miejscu? Zaproponujmy, Iljusza, aby tego nie robiono, bo my jeździć nie będziemy!
 — I bez nas będzie dużo podróżnych. Czyż mało rządców, pomocników, kupców, urzędników, podróżujących próżniaków, którym własnego kąta braknie? Ci niech się włóczą.
 — A cożeś ty za jeden?
 Obłomow milczał.
 — Do jakiego rodzaju ludzi zaliczasz siebie?
 — Spytaj Zachara.