Strona:PL Gonczarow - Obłomow T1-2.djvu/264

 Sztolc spełnił życzenie Obłomowa.
 — Zachar! — krzyknął.
 Wszedł Zachar z zaspanemi oczyma.
 — Kto tu leży? — spytał Andrzej.
 Zachar momentalnie ocknął się i podejrzliwie spojrzał na Sztolca, potem na Obłomowa.
 — Jakto — kto? Czyż pan nie widzi?
 — Nie widzę — odpowiedział Sztolc.
 — Co za dziwo! Przecież to barin, Ilja Iljicz.
 Uśmiechnął się.
 — Dobrze. Możesz odejść.
 — Barin! — powtórzył Sztolc i głośno się zaśmiał.
 — Dżentelmen! — z gniewem poprawił Obłomow.
 — Nie, nie, tyś barin! — mówił Sztolc, śmiejąc się na całe gardło.
 — Jakaż to różnica? — rzekł Obłomow. — Dżentelmen to także barin.
 — Dżentelmen, to taki barin — określał Sztolc, — który sam sobie wciąga skarpetki i buty.
 — Tak, dżentelmen sam... gdyż ma mało służby, ale Rosjanin...
 — No, malujże dalej ideał swego życia... Dobrzy sąsiedzi dokoła — cóż dalej? Jakbyś ty dnie spędzał?
 — Wstaję rano — mówił Obłomow, podkładając ręce pod głowę, a na twarzy widać było zadowolenie. Myślami już był na wsi. — Pogoda piękna, niebo szafirowe, ani obłoczka na niem. Jedna strona domu w moim planie posiada balkon, zwrócony na wschód, na ogród, na pole, druga — na wieś. W oczekiwaniu przebudzenia się żony, wdziewam szlafrok, przechadzam się po ogrodzie,