Strona:PL Gonczarow - Obłomow T1-2.djvu/27

powiedział Obłomow, obwijając dokoła ciała swój chałat.
 — Jakże zdrowie pana?
 — Jakże zdrowie! — odpowiedział poziewając Obłomow. — Męczą mnie przypływy krwi. A pan jak się miewa?
 — Ja? Wcale dobrze. Zdrów jestem i wesół, zupełnie wesół — rzekł z uczuciem żywości młody człowiek.
 — Skądże to pan tak wcześnie?
 — Od krawca. Zobacz pan, jaki frak — mówił Wołkow, obracając się koło Obłomowa.
 — Bardzo piękny. Z wielkim gustem uszyty — odpowiedział Obłomow — tylko dlaczego on taki szeroki ztyłu?
 — Bo on do konnej jazdy.
 — Aha! Więc pan jeździ konno?
 — Naturalnie. Na dzień dzisiejszy umyślnie frak zamówiłem. Przecież to dzisiaj pierwszego Maja. Z Goriunowym jedziemy do Katerinenhof. Ach! Pan nic nie wie. Miszę Goriunina awansowali, toteż my dzisiaj popisujemy się — z zachwytem zakończył Wołkow.
 — Tak... — odpowiedział Obłomow.
 — On na kasztanowatym koniu — ciągnął Wołkow — u nich w pułku wszystkie konie muszą być takiej maści... mój koń kary... A pan jak będzie? Piechotą, czy w powozie?...
 — Ja? Nijak...
 — Jakto? Na 1-go Maja nie być w Katerinenhofie! Co wy, Ilja Iljicz, mówicie! — mówił ze zdziwieniem Wołkow. — Tam będą wszyscy!
 — Co pan mówi, wszyscy! — leniwie odpowiedział Obłomow.