Strona:PL Gonczarow - Obłomow T1-2.djvu/28

 — Mój miły Ilja Iljiczu, jedźcie! Będzie Sofja Mikołojówna z Lidją, w powozie, we dwie... W powozie jest ławeczka... gdyby pan z nami...
 — Nie myślę wcale siedzieć na ławeczce, a zresztą, co ja tam będę robił?
 — Jeśli pan chce, Misza drugiego konia panu da.
 — Bóg wie, co się wymyśla! — prawie sam do siebie zauważył Obłomow. — Co panu tak Goriunowy siedzą w głowie?
 — Ach, — krzyknął gorąco Wołkow — powiedzieć?
 — Proszę.
 — Nikomu pan nie powie — słowo honoru? — pytał Wołkow, siadając na kanapie.
 — Słowo honoru.
 — Ja... zakochałem się w Lidji — wyszeptał.
 — Brawo! Dawno? Ona zdaje się taka milutka...
 — Od trzech tygodni! — z głębokiem westchnieniem odpowiedział Wołkow. — A Misza zakochał się w Daszy.
 — W jakiej Daszy?
 — Skąd pan spadłeś, panie Obłomow? Nie znasz pan Daszeńki? Cała stolica szaleje, patrząc, jak ona tańczy! Dziś my z Miszą idziemy na balet. On rzuci bukiet... Trzeba jego prowadzić, on taki nieśmiały, niewiniątko... Ach, muszę jechać i kupić jeszcze kamelje!
 — Jeszcze czego! Przyjeżdżaj pan na obiad... pomówimy. Ja mam dwa kłopoty...
 — Nie mogę... Dziś jestem proszony na obiad do księcia Tiumenjewa... Tam będzie cała rodzina Goriunowych i ona... ona... Lidińka — dodał szeptem. Coś pan tak zapomniał o księciu? Taki