Strona:PL Gonczarow - Obłomow T1-2.djvu/289

kie strony. Przecież to męczarnia! Pocóż mam jej służyć za przedmiot rozrywki? Na nikogo tak nie patrzy — nie ma śmiałości. Ja jestem spokojniejszy, to też ona... Pomówię z nią i wypowiem raczej sam to wszystko, co ona z duszy mojej wyciąga swoim wzrokiem.
 Nagle zjawiła się przed nim na progu balkonu. Podsunął jej krzesło — usiadła obok niego.
 — Czy to prawda, że się pan bardzo nudzi? — spytała.
 — Prawda — odpowiedział Obłomow, — ale niebardzo... Mam różne zajęcia...
 — Andrzej Iwanycz mówił, że pan opracowuje jakiś plan.
 — Tak. Chcę wyjechać na wieś, pomieszkać tam trochę... Przygotowuję się powoli.
 — A za granicę pan nie jedzie?
 — Z pewnością... Jak tylko Andrzej Iwanycz będzie gotów.
 — Chętnie pan jedzie?
 — Tak, bardzo chętnie...
 Spojrzał na nią. Uśmiech przebiegał po jej twarzy: to błysnął w oczach, to na policzkach się prześlizgnął. Tylko usta były ściśnięte, jak zawsze. Zabrakło mu odwagi skłamać spokojnie.
 — Leniwy jestem trochę... — powiedział, — ale...
 Przykro mu było, że ona tak łatwo, prawie milcząco, wydobyła z niego wyznanie o lenistwie.
 — Czem ona u licha, dla mnie? Boję się jej, czy co? — myślał.
 — Leniwy... — powtórzyła Olga z ledwie dostrzegalną złośliwością. — Czy to może być? Mężczyzna leniwy? Nie rozumiem tego.