Strona:PL Gonczarow - Obłomow T1-2.djvu/290

 — Cóż w tem jest tak trudnego do zrozumienia? — myślał. — Rzecz bardzo prosta.
 — Ja zawsze prawie siedzę w domu, dlatego Andrzej myśli, że ja...
 — Ale pan pewnie dużo pisze — rzekła — czyta. Czyta pan?
 Wpatrzyła się w niego pilnie.
 — Nie, nie czytam... — wyrwało mu się z przestrachu, ażeby nie zechciała go egzaminować.
 — Dlaczego? — zaśmiawszy się, spytała.
 Obłomow także zaśmiał się.
 — Myślałem, że pani pyta mnie o jakąś powieść. — Nie czytam powieści.
 — Nie zgadł pan. Miałam na myśli podróże...
 Obłomow pilnie spojrzał na nią. Cała jej twarz była roześmiana, lecz usta — nie.
 — O, to sztuczka! — pomyślał. Z nią trzeba być ostrożnym.
 — Cóż pan czyta? — pytała zaciekawiona.
 — Ja rzeczywiście... lubię więcej podróże.
 — Do Afryki? — spytała złośliwie i cicho.
 Obłomow poczerwieniał, domyślając się, nie bez słuszności, że wiedziała nietylko o tem, co on czyta, ale jak czyta.
 — Pan muzykalny? — spytała, aby go wyprowadzić z zakłopotania.
 W tej chwili wszedł Sztolc.
 — Iljusza! Wiesz, powiedziałem Oldze Siergiejewnie, że ty namiętnie lubisz muzykę i prosiłem, aby coś zaśpiewała... Casta diva...
 — Pocóż ty mnie ogadujesz? — odpowiedział Obłomow. — Ja wcale namiętnie nie lubię muzyki.
 — Dobry jesteś! — przerwał Sztolc. — On zdaje się obraził się nawet! Ja go przedstawiam jako