Strona:PL Gonczarow - Obłomow T1-2.djvu/291

porządnego człowieka, a on stara się rozczarować wszystkich!
 — Bronię się tylko przed rolą amatora. Jest to wątpliwa i trudna rola.
 — Jakąż muzykę lubi pan najwięcej? — spytała Olga.
 — Trudno na to pytanie odpowiedzieć! Wszelką! Czasem z przyjemnością wsłuchuję się w grę zwykłej katarynki, która poruszy jakiś miły mi motyw, zachowany w pamięci; innym razem uciekam w połowie opery; niekiedy wzruszy mnie Meyerbeer, nawet pieśń z barki rybackiej — stosownie do nastroju! A czasem i od Mozarta zatykam uszy...
 — To znaczy, że pan rzeczywiście lubi muzykę.
 — A więc, niech nam pani coś zaśpiewa, Olgo Siergiejewna — prosił Sztolc.
 — A jeśli pan Obłomow teraz w takim nastroju, że uszy zatka? — rzekła, zwracając się do niego.
 — Teraz należałoby powiedzieć jakiś komplement — odrzekł Obłomow. — Ja nie umiem, a gdybym nawet umiał, nie miałbym odwagi.
 — Dlaczego?
 — A jeśli pani źle śpiewa! — naiwnie zauważył Obłomow. — Potem byłoby mi nieprzyjemnie.
 — Jak wczoraj z sucharkami! — wyrwało się jej — i poczerwieniała. Bóg wie, coby dała, aby tego nie powiedzieć. — Przepraszam... niegrzeczną jestem...
 Obłomow nie oczekiwał tego i zmieszał się.
 — Jest to złośliwa zdrada! — rzekł półgłosem.
 — Nie, może tylko maleńka zemsta i to, jak