Strona:PL Gonczarow - Obłomow T1-2.djvu/292

mi Bóg miły, nie rozmyślna za to, że pan nie zdobył się nawet na komplement dla mnie.
 — Może się zdobędę, gdy usłyszę.
 — A chce pan, abym śpiewała? — spytała.
 — Nie, to on chce — odrzekł Obłomow, wskazując na Sztolca.
 — A pan?
 Obłomow przecząco głową pokiwał.
 — Ja nie mogę chcieć tego, czego nie znam.
 — O, ty niegrzeczny jesteś, Iljusza! — zauważył Sztolc. — Oto co znaczy zasiedzieć się w domu i wdziewać skarpetki...
 — Zmiłuj się, Andrzeju przerwał mu Obłomow, nie dając mu mówić. — Nic mnie nie kosztuje powiedzieć: „och, ja rad będę bardzo... szczęśliwy... pani zapewne pięknie śpiewa i t. d.“ Czyż to potrzebne?
 — Ale pan mógłby przynajmniej życzyć sobie, abym śpiewała... chociażby z ciekawości.
 — Nie śmiem — odrzekł Obłomow, — pani nie jest aktorką.
 — A więc ja panu zaśpiewam — zwróciła się do Sztolca.
 — Iljusza, przygotuj się na komplement.
 Tymczasem nadszedł wieczór. Zapalono światło, które jak księżyc przeświecało przez kratki balkonu, owitego bluszczem. Zmierzch pokrył rysy twarzy i całą postać Olgi i narzucił na wszystko niby welon jakiś. Twarz jej była ukryta w cieniu, słychać było tylko miękki, ale mocny głos, z pewnem drżeniem uczucia.
 Śpiewała różne arje i romanse według wskazówek Sztolca. W jednych odbijało się cierpienie, z jakiemś niejasnem przeczuciem szczęścia, w innych