Strona:PL Gonczarow - Obłomow T1-2.djvu/294

 Obłomow z wymówką spojrzał na nią.
 — U niego dotychczas w mieszkaniu podwójne okna, nie słychać, co zewnątrz się dzieje — dodał Sztolc.
 Takiem samem spojrzeniem obrzucił Obłomow i Sztolca.
 Sztolc ujął rękę Olgi.
 — Nie wiem, z jakiego powodu, ale dzisiaj śpiewała pani tak, jak nigdy, przynajmniej ja dawno nie słyszałem. Oto mój komplement — rzekł, obcałowując każdy palec jej ręki.
 Sztolc odjechał. Obłomow także chciał odjechać, ale Sztolc i Olga go zatrzymali.
 — Ja mam pilną sprawę do załatwienia — zauważył, — a ty przecież pójdziesz leżeć... jeszcze wcześnie...
 — Andrzeju! Andrzeju! — tonem proszącym przemówił Obłomow. — Nie, ja dzisiaj nie mogę zostać — jadę.
 Wróciwszy, nie spał noc całą. Smutny, zamyślony chodził po pokoju. Ze świtem wyszedł z domu i błądził ulicami nad Newą, myśląc Bóg wie o czem.
 Po trzech dniach znowu był tam z wizytą i wieczorem, kiedy inni gości zasiedli do stolika, on z Olgą przypadkiem znaleźli się przy fortepianie. Ciotkę bolała głowa; siedziała w drugim pokoju i wąchała lekarstwo.
 — Chce pan, pokażę panu kolekcję rycin, jakie Andrzej Iwanycz przywiózł mi z Odesy — rzekła Olga. — On panu nie pokazywał?
 — Pani, zdaje się, z obowiązku gospodyni, chce mnie bawić. Ale nadaremnie.
 — Dlaczego nadaremnie? Pragnęłabym, ażeby