Strona:PL Gonczarow - Obłomow T1-2.djvu/315

czy, Olgo Siergiejewna... ja zachoruję... nogi drżą pode mną... ledwie stoję...
 — Dlaczego? — spytała nagle Olga, patrząc na niego.
 — Ja nie wiem... — wstyd mnie opuścił... ja się nie wstydzę mego słowa... zdaje mi się, że w niem...
 Znowu mrówki przeszły mu pod sercem, znowu zdało mu się, że coś niepotrzebnego wymknęło mu się, znowu jej dobre i ciekawe spojrzenie paliło go.
 Ona z wdziękiem zwróciła się do niego i niecierpliwie czekała odpowiedzi.
 — Cóż w niem? — spytała.
 — Boję się mówić... pani się rozgniewa.
 — Proszę mówić! — rzekła rozkazująco.
 Obłomow milczał.
 — Więc cóż!
 — Ja chcę płakać, patrząc na panią... Widzi pani, ja nie mam miłości własnej, nie wstydzę się serca...
 — Dlaczegoż płakać! — pytała, a na policzkach jej znowu zakwitły dwa rumieńce.
 — Ja ciągle słyszę głos pani... ja czuję...
 — Co? — i łzy popłynęły jej z oczu. Z naprężeniem czekała odpowiedzi.
 Zbliżyli się do ganku.
 — Czuję... — śpieszył dopowiedzieć Obłomow, i zatrzymał się.
 Olga powoli, jakby z trudem, szła po wschodkach.
 — Tę samą muzykę... to same wzruszenie... to samo uczucie... — proszę mi wybaczyć, doprawdy nie umiem panować nad sobą...
 — M-sie Obłomow... — zaczęła ostro, a twarz jej nagle zajaśniała uśmiechem — nie gniewam