Strona:PL Gonczarow - Obłomow T1-2.djvu/318

 — Spójrzno Zachar, co to takiego — rzekł łagodnie Obłomow. Gniewać się teraz nie był w stanie. — Ty i tutaj chcesz również zaprowadzić taki nieład — kurze i pajęczynę? Przepraszam cię, nie pozwolę na to! Olga Siergiejewna przy każdem spotkaniu się mówi mnie: pan lubi śmiecie...
 — Dobrze im mówić! Oni mają pięcioro służby! — odrzekł Zachar, zwracając się ku drzwiom.
 — Ty dokąd? Weź ścierkę i zetrzyj. Przecież tu usiąść nie można, ani oprzeć się...
 Zachar spochmurniał i bokiem popatrzył na Ilję Iljicza.
 — Tędy idzie! — pomyślał — nowe ostre słówko wynalazł. Znamy je.
 — Zetrzyj! Czego patrzysz? — rzekł Obłomow.
 — Poco ścierać? Już dziesięć razy ścierałem — odpowiedział uparcie.
 — Skądże kurz, skoro ścierałeś? Patrz tu, tu! Ażeby go nie było — zetrzyj!
 — Zmiatałem już... — upierał się Zachar — Dziesięć razy nie będę zamiatał. Kurz nalatuje z ulicy... Tu pole... wieś... kurzu na ulicy dużo.
 — Ty Zachar Trofimycz — odezwała się Anisja, wyjrzawszy nagle z drugiego pokoju, — najprzód zamiatasz podłogę, a potem ścierasz kurze... kurz znowu osiada... Mógłbyś przedtem...
 — A ty pocoś tu przyszła, mnie uczyć? — ze złością zachrypiał Zachar. — Ruszaj na swoje miejsce!
 — Któż to widział najprzód zamiatać, a potem sprzątać? Barin dlatego się gniewa...
 — No, no, no! — począł krzyczeć i podniósł rękę, aby ją trącić w piersi.
 Anisja uśmiechnęła się i odeszła. Obłomow