Strona:PL Gonczarow - Obłomow T1-2.djvu/327

 — Podobało mi się to, że pani rzuciła ją z gniewem.
 — Podoba się gniew! To coś nowego! Dlaczego?
 — Nie powiem.
 — Niech pan powie... ja proszę...
 — Za nic, za żadne skarby!
 — Błagam pana!
 On skinął przecząco głową.
 — A jeśli... ja śpiewać będę?
 — Wtedy... może...
 — Zatem, tylko muzyka działa na pana? — spytała ściągnąwszy brwi. — Więc to — prawda?
 — Tak, muzyka z duszy pani.
 — Będę śpiewać... Casta diva... Casta di... — zaczęła wezwaniem Normy — i zatrzymała się.
 — Teraz proszę mówić!
 Obłomow walczył czas jakiś ze sobą.
 — Nie, nie! powiedział jeszcze bardziej stanowczym głosem, niż poprzednio. Jeśli to nieprawda, jeśli mnie tylko tak się zdawało... — Nigdy! Nigdy!
 — Cóż to może być? Coś przerażającego? — rzekła utkwiwszy myśl w tym punkcie, a spojrzenie w jego twarzy.
 W twarzy jej odbijała się powoli świadomość. W każdym jej rysie skupiał się promyk domysłu i nagle cała twarz zajaśniała pewnością... Tak słońce niekiedy, wychodząc z za obłoku, powoli oświeca jeden krzak, drugi, potem dachy — i nagle oświeci cały krajobraz...
 Olga już odgadła myśl Obłomowa.
 — Nie, nie, język mój nie chce mnie słuchać... Proszę nie pytać nawet.