Strona:PL Gonczarow - Obłomow T1-2.djvu/341

sypiał na ulicy Grochowej w pokoju pełnym kurzu, z opuszczonemi roletami.
 Smutne miał sny. Zbudził się — przed nim stał stół nakryty, barszcz, befsztek. Dalej Zachar patrząc zaspanem okiem w okno trzeciego pokoju. Anisja dzwoni talerzami.
 Skończył obiad, usiadł przy oknie. Głupio mu, nudy, ciągłe sam. Dokąd iść? Nic mu się nie chce.
 Weszła Anisja.
 — Proszę popatrzeć... przynieśli kociątko od sąsiadów... Pan wczoraj pytał...
 Położyła mu kociątko na kolanach.
 Obłomow począł je głaskać. Ale i z kotkiem nudy.
 — Zachar! — zawołał.
 — Słucham... — odezwał się Zachar.
 — Ja się może przeniosę do miasta — rzekł Obłomow.
 — Do miasta? Przecież mieszkania niema.
 — A na Wyborgską stronę?
 — Cóż to będzie? Z jednego letniska przeprowadzać się na drugie? — rzekł Zachar. — Czego tam szukać? Nie widzieliśmy Micheja Andreicza.
 — Tu niewygodnie.
 — Jeszcze raz się przeprowadzać! Mój Boże! Namęczyliśmy się tutaj! Nie mogę doszukać się dwóch filiżanek i szczotki do zamiatania. Jeżeli zabrał Michej Andreicz — to się już trzeba z niemi pożegnać.
 Obłomow milczał. Zachar odszedł lecz wrócił natychmiast, ciągnąc za sobą kufer i podróżną torebkę.
 — A z tem co robić? Sprzedać, czy co? — rzekł, trąciwszy kufer nogą.
 — Czy ty zwarjowałeś? Ja w tych dniach wy-