Strona:PL Gonczarow - Obłomow T1-2.djvu/342

jadę za granicę! — przemówił z gniewem Obłomow.
 — Zagranicę! — nagle uśmiechnąwszy się rzekł Zachar. — Dobrze to mówić — zagranicę!
 — Co ciebie tak dziwi? Pojadę i rzecz skończona... paszport już mam...
 — A któż tam buty panu będzie ściągał? — z ironią zauważył Zachar. — Dziewczęta, czy co? Tam zmarnieje pan beze mnie.
 Znowu uśmiechnął się, aż bokobrody i brwi mu się podniosły.
 — Głupstwa tylko pleciesz! Zabierz to i wynoś się! — rzekł z gniewem Obłomow.
 Na drugi dzień, ledwie Obłomow obudził się o dziesiątej godzinie, Zachar, podając mu herbatę, powiedział, że kiedy rano chodził do piekarza, spotkał tam panienkę.
 — Jaką panienkę?
 — Jaką? Olgę Siergiejewnę.
 — Więc cóż? — niecierpliwie spytał Obłomow.
 — Co? Kazała się kłaniać, pytała o zdrowie, co barin robi?
 — Cóżeś ty powiedział?
 — Powiedziałem, że zdrów... cóż mu się miało stać?
 — Dlaczego ty dodajesz swoje głupie uwagi? — zauważył Obłomow. — „Co się mu miało stać?“ — powtórzył. — Skąd ty wiesz, co się ze mną dzieje? Co więcej?
 — Pytała, gdzie barin jadł wczoraj obiad?
 — I cóż?
 — Powiedziałem, że w domu, że i kolację jadł w domu. „A twój pan w domu jada wieczerzę?“ — spytała. — „Tylko dwoje kurcząt raczył zjeść...“ — rzekłem.