Strona:PL Gonczarow - Obłomow T1-2.djvu/343

 — Dureń! — mocno krzyknął Obłomow.
 — Dlaczego dureń? Czy to nie prawda? — odpowiedział. — Kosteczki nawet pokażę...
 — Ach, dureń z ciebie! — powtórzył Obłomow. Cóż ona na to?
 — Uśmiechnęła się. „A cóż tak mało?“ — powiedziała.
 — Ach, jakiż osieł! — mówił Obłomow. — Tybyś jeszcze powiedział, że na wywrót koszulę wciągam!
 — Nie pytano o to, więc nie mówiłem.
 — O cóż więcej pytała?
 — Pytała, co barin przez te dni robił?
 — Cóż ty na to?
 — Nic nie robił — powiedziałem — leżał przez cały czas.
 — Ach! — krzyknął Obłomow, podniósłszy pięść do góry. — Idź precz! — zawołał groźnie. — Jeśli ty jeszcze raz będziesz miał śmiałość opowiadać o mnie takie głupstwa, zobaczysz, co ja z tobą zrobię! Jaki jadowity człowiek!
 — Czy miałem łgać na starość? — bronił się Zachar.
 — Idź precz! — zawołał Ilja Iljicz.
 Łajanie dla Zachara — to nic. Byleby tylko zjadliwych słów nie było.
 — Powiedziałem, że barin chce odjechać na Wyborgską stronę — dokończył Zachar.
 — Ruszaj! — rozkazująco rzekł Obłomow.
 Zachar wyszedł i westchnął głośno. Obłomow począł pić herbatę.
 Wypił herbatę, a z kupy bułek i rogalków zjadł tylko jedną, obawiając się niepowściągliwości języka Zachara. Potem zapalił cygaro i usiadł przy stole. Wziął w rękę jakąś książkę, przeczytał jedną