Strona:PL Gonczarow - Obłomow T1-2.djvu/344

stronę, chciał ją odwrócić, ale książka była nierozcięta. Obłomow rozciął ją palcem. Po brzegach utworzyły się strzępy, a książka była cudzą własnością, należała właśnie do Sztolca, u którego, co do książek, panował nadzwyczajny porządek — uchowaj Boże coś zepsuć! Papier, ołówki, różne drobiazgi, gdzie tylko położy — nie wolno stamtąd ruszyć.
 Trzeba było wziąć rozcinacz, ale go pod ręką nie było. Możnaby rozcinać zwykłym nożem, ale Obłomow wolał usiąść na kanapie, a książkę położyć, skąd wziął. Ledwie oparł się o poduszkę, ażeby wygodniej leżeć, gdy wszedł Zachar.
 — Ale panienka prosiła, aby barin przyszedł do tego... ach, jak jego...
 — Czemużeś tego nie powiedział wcześniej... przed dwiema godzinami? — spytał.
 — Kazał pan odejść... nie mogłem dokończyć...
 — Ty gubisz mnie, Zachar! — patetycznie zawołał Obłomow.
 — Ten znowu swoje! — myślał Zachar — odwróciwszy ku niemu lewy policzek i patrząc na ścianę. — Znowu jak onegdaj wlepi jakieś słówko!
 — Dokąd przyjść? — pytał Obłomow.
 — A na... do tego... kto go wie? Ogrodu czy co...
 — Do parku?
 — Tak jest... do parku... „Przejść się — powiada, — ja tam będę.“
 — Ubieraj mię!
 Obłomow przeszedł cały park, zaglądał we wszystkie kąty, — nigdzie niema Olgi! Poszedł tą aleją, gdzie się przed nią usprawiedliwiał i zastał ją, siedzącą na ławeczce, niedaleko od tego miejsca, gdzie zerwała i rzuciła na ziemię gałązkę bzu.