Strona:PL Gonczarow - Obłomow T1-2.djvu/347

znowu się skupia i zamyka się w sobie. Ale daleko częściej popychała go naprzód, wiedząc, że z własnej woli nie postąpi ani kroku i pozostanie nieruchomym tam, gdzie ona go zostawi.
 — Byłeś pan zajęty? — spytała, wyszywając coś na kanwie.
 — Powiedziałbym — zajęty, — ale ten Zachar, — pomyślał.
 — Tak, czytałem trochę — odpowiedział niedbale.
 — Co mianowicie? Romans? — pytała i podniosła na niego oczy, ażeby się przekonać, jaki będzie miał wyraz twarzy, kłamiąc.
 — Nie, ja powieści prawie nie czytuję — odpowiedział spokojnie. — Czytałem „Historję odkryć i wynalazków“.
 — Chwała Bogu, że choć jedną kartkę dzisiaj przeczytałem — pomyślał.
 — Po rosyjsku?
 — Nie, po angielsku.
 — Czytuje pan po angielsku?
 — Trochę ciężko, ale czytam. A pani... nie była pani w mieście? — spytał raczej dlatego, ażeby zatuszować rozmowę o książkach.
 — Nie. Nie wyjeżdżałam z domu. Ja zawsze pracuję w tej alei.
 — Zawsze tutaj?
 — Tak. Bardzo mi się tu podoba. Wdzięczną jestem bardzo panu, żeś mi ją wskazał. Tędy nikt prawie nie przechodzi.
 — Rzeczywiście.
 Zamilkli oboje.
 — U pana jęczmień znikł już zupełnie? — spytała, patrząc na prawe jego oko.