Strona:PL Gonczarow - Obłomow T1-2.djvu/348

 Obłomow poczerwieniał.
 — Już znikł, chwała Bogu.
 — Niech pan przykłada płateczek namoczony w winie, jak tylko oko zacznie swędzić — jęczmień z pewnością się nie utworzy. Nauczyłam się tego od niani.
 — Cóż ona ciągle mówi o jęczmieniu! — pomyślał.
 — Niech pan nie jada kolacji — dodała poważnie.
 — Zachar! poruszyło się u niego coś w gardle przeciwko Zacharowi.
 — Wystarczy tylko zjeść dobrą kolację — mówiła Olga, nie podnosząc na niego oczu, — a potem przez dwa — trzy dni poleżeć — i jęczmień z pewnością się utworzy!
 — Du-r-r-reń! — coś jakby gruchnęło w głębi Obłomowa.
 — Co to pani robi? — spytał, ażeby zmienić treść rozmowy.
 — Zakładkę do książki — powiedziała, odwijając zwitek kanwy — dla barona. Ładna?
 — Bardzo ładny wzór, bardzo miły... to gałązka bzu.
 — Zdaje się... tak... — odpowiedziała niedbale. — Wybrałam pierwszy lepszy wzór, jaki mi wpadł w rękę.
 I, poczerwieniawszy trochę, zwinęła zgrabnie kanwę.
 — A jednak to nudne, jeśli się ma przewlekać zbyt długo — pomyślał — i nic z niej wydobyć nie można. Sztolc wydobyłby, a ja nie umiem.
 Obłomow nachmurzył się i sennym wzrokiem