Strona:PL Gonczarow - Obłomow T1-2.djvu/357

 Olga nie wytrzymała i śmiać się poczęła.
 — Olga! Olga! Ach! pani tam...
 I począł wdrapywać się na szczyt.
 — Ach! Że też chce się pani bawić się w chowanego na górze!
 Usiadł przy niej.
 — Ażeby mnie pomęczyć trochę, sama się pani męczy.
 — Skąd pan przychodzi? Wprost z domu? — spytała.
 — Nie, byłem u pani. Pytałem — powiedziano mi, że już niema.
 — Cożeś pan dzisiaj robił?
 — Dzisiaj...
 — Wymyślał pan Zacharowi — dopowiedziała.
 Zaśmiał się, jak się śmieje z czegoś zupełnie niemożliwego.
 — Nie. Czytałem Revue... Ale proszę posłuchać...
 Nic jednak nie powiedział. Usiadł tylko przy niej i wpatrywał się w profil jej twarzy, w głowę, w ruchy jej rąk, gdy przewlekała igłę przez kanwę i wyjmowała ją. Utkwił w nią wzrok i nie mógł go oderwać.
 Sam siedział nieruchomo. Tylko oczy jego zwracały się w lewo lub w prawo, to wdół, stosownie do ruchu jej rąk. W jego wnętrzu kipiało życie: krew krążyła mocniej, serce biło silniej i drgało — wszystko to oddziaływało na niego tak silnie, że oddychał powoli i ciężko — jak oddychają przed karą śmierci lub w chwili rozkoszy duchowej.
 Obłomow był, jak niemy. Nie mógł się poruszać, tylko wilgotne ze wzruszenia oczy nieruchomo były utkwione w Olgę.
 Ona rzucała na niego czasem głębokie spojrze-