Strona:PL Gonczarow - Obłomow T1-2.djvu/380

 Zachar przyniósł list należycie zmięty i zbrukany.
 — Umyj ręce! Zmiłuj się! — rzekł Obłomow wskazując na plamy.
 — Moje ręce czyste — odpowiedział Zachar, patrząc na stronę.
 — Anisja! Anisja! — wołał Obłomow.
 Anisja otworzyła drzwi i w połowie się zatrzymała.
 — Zobacz, co wyrabia Zachar, — skarżył się Obłomow. — Weź ten list i oddaj go służącemu albo pokojówce, jeśli przyjdzie od Iljinskich.
 — Słyszę, batiuszka. List oddam.
 Gdy tylko weszła do przedpokoju, Zachar wyrwał jej list z rąk.
 — Ruszaj! Ruszaj! Pilnuj swoich babskich spraw!
 Wkrótce potem przyszła znowu pokojówka. Zachar otworzył drzwi. Anisja zbliżyła się do pokojówki, ale ten z gniewem spojrzał na nią.
 — Ty tu poco? — spytał, chrypiąc.
 — Przyszłam tylko posłuchać, co ty...
 — No, no, no! — zagrzmiał Zachar, zamachnąwszy się na nią pięścią. — Wynoś się!
 Anisja posłuchała i, uśmiechnąwszy się odeszła do drugiego pokoju. Patrzyła przez szczelinę drzwi, przysłuchując się, czy Zachar zrobi rzeczywiście to, co powiedział Obłomow.
 Ilja Iljicz, usłyszawszy hałas, wyszedł.
 — Czego chcesz, Katja? — spytał.
 — Panienka kazała zapytać, gdzie pan wyjechał, a pan, widzę, nie wyjechał — w domu. Pobiegnę i powiem, że pan jest. — Ruszyła do odejścia.