Strona:PL Gonczarow - Obłomow T1-2.djvu/391

 Następnie myślał o tem, coby się stało, gdyby list osiągnął swój cel, gdyby ona podzielała jego pogląd, przestraszyła się, jak on, omyłki i dalekich burz w przyszłości, gdyby uległa jego tak zwanemu doświadczeniu, rozsądkowi i zgodziła się rozstać się z nim, zapomnieć wzajemnie o sobie?
 Boże uchowaj! Pożegnać się, jechać do miasta na nowe mieszkanie! Poszłyby za tem bezsenna noc, męczące jutro, nieznośne pojutrze, a potem dnie coraz bledsze, bledsze...
 Coby to było? Wszak to śmierć. A jednak byłoby to się stało. Zachorowałbym. Nie pragnę rozłąki, nie przeniósłbym jej. Wymodliłbym widzenie się z nią. Pocóż ja pisałem ten list?
 — Olgo Siergiejewna! — przemówił.
 — Czego pan sobie życzy?
 — Do wszystkich moich wyznań, musiałbym dodać jeszcze jedno...
 — Jakie?
 — List ten był zupełnie niepotrzebny...
 — Nieprawda, on był niezbędny — rzekła decydująco.
 Olga odwróciła się i zaśmiała, ujrzawszy z wyrazu twarzy, że go senność opuściła, a oczy otwarły się ze zdziwienia.
 — Niezbędny? — powtórzył powoli, wpatrując się zdziwionym wzrokiem w jej plecy.
 Ale widział tylko dwa ukośne skrawki mantyli.
 — Cóż znaczą te łzy i narzekania? — myślał. — Czyż to tylko przebiegłość? — Ale w Oldze nie było jej. Dawno o tem wiedział.
 Bawią się w przebiegłość tylko mniej lub więcej ograniczone kobiety. Gdy im zabraknie prawdziwego rozumu, puszczają w ruch przebiegłość dla