Strona:PL Gonczarow - Obłomow T1-2.djvu/395

To prawdziwa omyłka! Nigdy! Nigdy! Boże... bzy zwiędły... — myślał, patrząc na poblakłe, wiszące liście bzu... — wczoraj zblakły... list także... i ta chwila najpiękniejsza w mojem życiu, kiedy z ust kobiety, jak głos z nieba, usłyszałem po raz pierwszy, co we mnie jest dobrego... I to poblakło.
 Spojrzał na Olgę. Zatrzymała się i czekała na niego, spuściwszy oczy.
 — Proszę mi dać list — rzekła cicho.
 — Zblakł już... — powiedział, oddając list.
 Olga jeszcze bardziej zbliżyła się do niego i schyliła głowę, tak, że powieki miała niemal spuszczone. Drżała lekko. Wzięła list i, nie podnosząc głowy, stała.
 — Przestraszył mnie pan! — rzekła łagodnie.
 — Proszę przebaczyć... — przemówił.
 Olga milczała.
 — To groźne „nigdy“ — zaczął smutnie i westchnął.
 — Zblednie... — powiedziała ledwie dosłyszalnie, czerwieniejąc.
 Rzuciła na niego wstydliwe, łagodne spojrzenie, ujęła obie jego ręce, ścisnęła je mocno a potem przyłożyła do swego serca.
 — Słyszy pan, jak bije! — powiedziała. — Pan mnie przestraszył. Proszę puścić!
 Nie patrząc nawet na Obłomowa, pobiegła drożyną, podniósłszy nieco zprzodu suknię.
 — Gdzie pani tak pędzi! Zmęczyłem się... Nie mogę podążać za panią...
 — Proszę mnie zostawić! Ja tak śpieszę, ażeby śpiewać, śpiewać, śpiewać! — mówiła z rozpaloną twarzą. — Coś mnie pierś gniecie... boli prawie...