Strona:PL Gonczarow - Obłomow T1-2.djvu/41

 — Aż tędy trafił! — z podziwieniem zawołał Obłomow i aż podniósł się na łóżku.
 Pienkin zamilkł, spostrzegłszy, że rzeczywiście za daleko zaszedł.
 — Jak pan przeczyta, zobaczy pan sam — dodał Pienkin już bez entuzjazmu.
 — Nie, panie Pienkin, ja nie będę czytał.
 — Dlaczego? To zrobiło wrażenie, o tem rozprawiają.
 — Niech sobie gadają! Inni nic przecież do roboty innego nie mają, jak tylko gadać.
 — Choćby dla ciekawości niech pan przeczyta!
 — Co ja tam znajdę? — odrzekł Obłomow. — Poco się pisze takie rzeczy? Dla zadowolenia siebie.
 — Jakto, siebie? Jaka ogromna wierność rysunku! Wszystko prawdziwe — portrety jak żywe. Kogo wziąć — kupca, urzędnika, oficera, piekarza — wszyscy, jak żywi.
 — I pocóż to wszystko? Dla uciechy chyba, że każdy, kogo trącisz, jest podobny do siebie? A życia przecie w tem niema, niema jego zrozumienia ani współczucia, niema tego, co wy nazywacie humanizmem. Tylko miłość własna. Odmalowują oni złodziejów, nierządnice tak, jak spotykają na ulicy — i prowadzą wprost do więzienia. W opowiadaniach takich nie wyczujesz „nie widzianych łez“, lecz tylko łatwo widziany śmiech pospolity i — złość ludzką.
 — Czegoż więcej trzeba? Bardzo pięknie... Pan sam się przecież wypowiedział: kipiąca złość, żółciowe prześladowanie błędów, szyderczy śmiech nad upadłym człowiekiem... Tu jest wszystko.
 — Nie, nie wszystko! — wzburzony nagle zawołał Obłomow — przedstaw złodzieja, nierządnicę,