Strona:PL Gonczarow - Obłomow T1-2.djvu/417

 Nagle zamilkł.
 — Co też ja mówię! Przecież nie dlatego przyszedłem! — pomyślał i począł pokaszliwać, zmarszczywszy brwi.
 — A gdy nagle umrę? — spytała go.
 — Co za myśl! — odpowiedział niedbale.
 — Tak — ciągnęła dalej Olga, — zaziębię się, potem gorączka. Ty przyjdziesz tu — mnie niema, pójdziesz do nas, powiedzą: chora. Wrócisz jutro — to samo. Okiennice zamknięte. Doktor kiwa głową. Katja wyjdzie do ciebie we łzach, i cicho szepnie ci: chora, umiera...
 — Ach! — krzyknął Obłomow.
 Olga się zaśmiała.
 — Co z tobą będzie wtedy? — pytała, patrząc mu w twarz.
 — Co? Oszaleję, albo się zastrzelę, a ty — nagle wyzdrowiejesz!
 — Nie, nie, nie! Daj pokój! — mówiła z przestrachem. — Czego dogadaliśmy się! Tylko ty po śmierci nie przychodź do mnie, boję się umarłych...
 Obłomow się zaśmiał. Olga także.
 — Mój Boże! Jakie my dzieci! — zawołała otrzeźwiając się z paplania.
 Ilja Ijlicz zakaszlał znowu.
 — Słuchaj... chciałem ci powiedzieć...
 — Co? — spytała, zwróciwszy się do niego.
 Obłomow zamilkł.
 — No, mówże — mówiła, ciągnąc go za rękaw.
 — Nic... tak... — rzekł przelękniony.
 — Nic... ty coś masz w myśli.
 Obłomow milczał.
 — Jeśli coś strasznego, to lepiej nie mów. Nie, lepiej mów, mów.