Strona:PL Gonczarow - Obłomow T1-2.djvu/418

 — Ależ to nic — głupstwo.
 — Nie, nie... coś jest — mów... — nalegała, mocno trzymając go za obie klapy surduta, tak mocno, że musiał obracać twarz na prawo lub na lewo, ażeby pocałować jej rękę.
 Nie odwracałby głowy, gdyby w uszach nie brzmiało groźne: „nigdy“.
 — Powiedz przecie! — nalegała.
 — Nie można... nie trzeba....
 — Jakże to... mówiłeś, że „wzajemne zaufanie jest podstawą wzajemnego szczęścia“, że „nie powinno być żadnej myśli w sercu, której by oko przyjaciela przeczytać nie mogło...“ Czyje to słowa?
 — Chciałem tylko powiedzieć... — zaczął powoli — że ja tak cię kocham, tak kocham, że gdyby...
 Obłomow wstrzymał się.
 — Cóż dalej? — pytała niecierpliwie.
 — Że gdybyś ty teraz pokochała innego i on mógłby cię zrobić szczęśliwszą, ja... milcząc połknąłbym moją boleść i odstąpiłbym mu swoje miejsce.
 Olga wypuściła nagle z rąk klapy surduta.
 — Dlaczego? — spytała go ze zdziwieniem. Nie rozumiem tego. Ja nie odstąpiłabym ciebie nikomu. Nie chcę, ażebyś ty był szczęśliwy beze mnie. Cóż w tem jest bardzo mądrego. Nie rozumiem.
 Spojrzenie jej w zamyśleniu błądziło po szczytach drzew.
 — To znaczy, że ty mnie nie kochasz? — spytała potem.
 — Przeciwnie. Kocham cię do samozapomnienia, jeśli chcę złożyć ofiarę z siebie.
 — Ale dlaczego? Kto cię o to prosi?