Strona:PL Gonczarow - Obłomow T1-2.djvu/419

 — Ja mówię: w takim wypadku, gdybyś ty pokochała innego.
 — Innego? Oszalałeś! Dlaczego, skoro kocham ciebie. Czy ty pokochałbyś inną?
 — Poco ty mnie słuchasz! Ja, Bóg wie, co mówię, a ty wierzysz. Ależ ja zupełnie co innego chciałem powiedzieć...
 — Cożeś chciał powiedzieć?
 — Chciałem powiedzieć, że jestem winowajcą wobec ciebie... oddawna.
 — W czem? Jak? Nie kochasz? Żartowałeś może? Mów!
 — Nie, nie, nie... wszystko nie to — mówił zmieszany. Widzisz... — zaczął niezdecydowany — my widujemy się ze sobą jakby — potajemnie...
 — Potajemnie? Dlaczego potajemnie? Ja prawie zawsze mówię ciotce, że ciebie widziałam.
 — Czy rzeczywiście zawsze? — spytał ze zdziwieniem.
 — Cóż w tem złego?
 — Winien jestem, bo dawno powinien byłem powiedzieć ci, że tak się nie robi.
 — Ależ ty powiedziałeś już...
 — Powiedziałem już? A? W samej rzeczy napomknąłem... To znaczy, zrobiłem wszystko, co do mnie należało.
 Poweselał trochę i rad był, że Olga tak lekko zdjęła z niego ciężar odpowiedzialności.
 — Jeszcze co? — pytała dalej.
 — Jeszcze... ależ to tylko tyle...
 — Nieprawda! — stanowczo rzekła Olga. Jeszcze czegoś nie powiedziałeś.
 — Myślałem... — mówił, starając się zbagatelizować własne słowa — że...